W artykule omówiona została problematyka przestępstw komputerowych (cyberprzestępstw) polegających na zakłóceniu funkcjonowania sieci teleinformatycznych. Cel: Ocena obowiązujących w Polsce przepisów karnych dotyczących zamachów na dane i systemy informatyczne (art. 268a, 269, 269a k.k.) oraz wskazanie ich niespójności i potrzebnych zmian legislacyjnych. Metody: Autor dokonuje analizy dogmatycznej przepisów, zestawia ich treść z praktycznymi problemami interpretacyjnymi, porównuje je z regulacjami unijnymi (dyrektywa 2013/40) i Konwencją o cyberprzestępczości, a także odnosi się do poglądów doktryny. Wnioski: Przepisy tworzą nakładające się regulacje, są nieprecyzyjne i nieadekwatne do współczesnych zagrożeń. Art. 268a i 269a częściowo dublują się, a art. 268 § 2 i 269 § 2 są zbędne. Konieczne jest doprecyzowanie zakresu ochrony danych i systemów, uporządkowanie relacji między poszczególnymi artykułami oraz zaostrzenie sankcji za zamachy na infrastrukturę krytyczną, aby polskie prawo odpowiadało wymogom dyrektywy 2013/40 i realiom cyberbezpieczeństwa.